Η Φλόγα του Αρκαδιού του ΝΙΚ.Β.ΤΩΜΑΔΑΚΗ

Η Φλόγα του Αρκαδιού του ΝΙΚ.Β.ΤΩΜΑΔΑΚΗ

Καθώς άντικρύζεις το μοναστήρι για πρώτη φορά, ανεβαίνοντας από το φαράγγι και σε φέρνει από την Αμνάτο, το πλησιέστερο χωριό προς το Αρ... 11:05:00 π.μ.

Καθώς άντικρύζεις το μοναστήρι για πρώτη φορά, ανεβαίνοντας από το φαράγγι και σε φέρνει από την Αμνάτο, το πλησιέστερο χωριό προς το Αρκάδι, σε καταλαμβάνει μια εκπληξις. Αυτό είναι το περίφημο μοναστήρι που εσταμάτησε τις δυνάμεις του Μουστα­φά πασά και αντιστάθηκε στην ορμή της Αυτοκρατορίας; Αυτοί είναι οι στάβλοι, από τους οποίους χτυπήθηκε ή είσοδος του; Από τόσο μικρήν άπόστασι; 'Ή έκπληξις αυτή είναι ανάλο­γος με το δέος και τη συστολή που σε πιάνει στόν Ιερό χώρο της ντάμπιας του Μεσολογγίου, ασήμαντης ως όχυρώματος. Όμως συνέρχεσαι αμέσως και σε κυριαρχεϊ ή συναίσθησις πώς δεν έχει σημασίαν ή έκτασις, το μέγε­θος, ή άπόστασις. Σημασίαν έχει απε­ναντίας ή πράξις, ή μεγάλη, ή ηρωι­κή. Η συγκλονιστική άπόφασις που μετεβλήθη εις πράξιν, εις αντίστασιν, εις ολοκαύτωμα, εις θυσίαν, εις άνατίναξιν.Κι’ η πράξις είναι έργον ψυχής, κι’ η ψυχή είναι ή ίδια στο Σούλι, στο Μεσολόγγι, στο Ζάλογγο στο Αρκά­δι, στο Μπιζάνι, στο Εσκι-Σεχίρ, στην Πίνδο, στα οχυρά της Θράκης, στο Γράμμο. Ή ψυχή με την άπόφασι να νικήση, πυργώνει τη δόξα, αδιαφο­ρώντας αν νικά υλικά ή αν πέφτη. Για­τί ηθικά πάντα είναι ανίκητη κι' αθάνατη.
Αθάνατη είναι η δόξα σου, ένδοξο μοναστήρι του Αρκαδίου, ευγενικές ψυχές του ηγουμένου Γαβριήλ, του Γιαμπουδάκη, του Δημακόπουλου, των γενναίων πολεμιστών, των ευσεβών και ηρωικών κληρικών, των αθώων γυναι­κόπαιδων, των ατρόμητων εθελοντών που έπεσαν άδελφωμένοι στο μοναστήρι την 9ην Νοεμβρίου 1866, ήμέραν των Ταξιαρχών. Αθάνατος είναι ή δόξα σου, προσκύνημα του Έθνους, σέμνωμα της Εκκλησίας μας, άγιασμα της Ελληνι­κής αδελφότητας, δίδαγμα της Ελλη­νικής Παιδείας, παράδειγμα και καύ­χημα της ιστορίας των Ελλήνων. Κόβω χλωρό κλωνάρι δάφνης από τον Έλληνικόν Παρνασσόν, το ενώνω με μυρτιά και έλατο από τον Όλυμπο και τον Ταΰγετο για να πλέξω το στε­φάνι πού σου ανήκει, ηρωικό μοναστή­ρι. Συ δεν ανήκεις στην Κρήτη, όπου γεωγραφικά σε αναζητούμε. Δεν ανή­κεις απλώς στην Ελλάδα και στη Χριστιανωσύνη, Ανήκεις ολόψυχα στην ιδέα της Ελευθερίας, του "Έθνους και της Πίστεως, σύμβολον ιερό κι' άκατάλυτο, λαμπάδα των Ελλήνων. Όμως τιμούμε πρώτα τη μάννα σου την Κρήτη, τις μια από τις δυο μεγαλονή­σους του Ελληνισμού, πού αυτή απέ­κτησε την ελευθερία της τώρα και μι­σόν αιώνα, ενώ για την άλλη, την Κύ­προ μας, αγωνίζεται καθημερινώς το Έθνος.
Τιμούμε πρώτα το ηρωικό νησί πού αιώνας τώρα σε κρατάει καταφύ­γιου της ευσέβειας, ιερή λατρεία του Θεού και της άπλότητος, Ιερό μονα­στήρι του Αρκαδίου, πού τιμάς την μνήμη των αυτοκρατόρων και ίσαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης. Τι­μούμε πρώτα την Κρήτη, πού ανυπό­τακτη χίλια χρόνια και κάμποσους αιώ­νες ακόμα, έπολέμησε τους Ρωμαίους, τούς Σαρακηνούς, τούς Γενοάτας, τους Ενετούς, τούς Όθωμανούς, κάθε κατα­κτητή, κάθε επιδρομέα, τούς Χιτλερι­κούς ακόμη χτες, για να κράτηση την ελευθερία της………………..

Ν.Β. Τωμαδάκης (1907-1993).

Βιογραφικό
Ο Νικόλαος Τωμαδάκης γεννήθηκε στα Χανιά, γιος του κτηματία Βασιλείου Τωμαδάκη, που υπηρέτησε ως οπλαρχηγός στην Κρήτη κατά τα έτη 1895-1897 και υπήρξε δημοδιδάσκαλος, δημοτικός σύμβουλος και μέλος των Γενικών Συνελεύσεων στην Κρήτη το 1889 και το 1911, και της Όλγας Θεοδωρακάκου. Πέρασε τα παιδικά και μαθητικά του χρόνια στην Κρήτη και είχε δάσκαλο τον Εμμ.Γενεράλι, ο οποίος τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί με τα γράμματα. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1924-1929), όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ με τη διατριβή του Εκδόσεις και χειρόγραφα του ποιητού Διονυσίου Σολωμού (1935). Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές με υποτροφία στην Πίζα της Ιταλίας (1938 ως το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου), ενώ από το 1935 ως το 1937 ήταν διευθυντής του Ιστορικού Αρχείου της Κρήτης. Μετά την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κρήτη και να έρθει στην Αθήνα, λόγω της προγραφής του από τους Γερμανούς, και από το 1947 ως το 1950 διετέλεσε διευθυντής των γενικών αρχείων του κράτους. Σταδιοδρόμησε ως πανεπιστημιακός καθηγητής στη νεοϊδρυθείσα τότε έδρα Βυζαντινής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ διετέλεσε τρεις φορές κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής (1958-1959, 1965-1966, 1970-1971),αντεπιστέλλον μέλος του Ανατολικού Ινστιτούτου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ξένος εταίρος της Ακαδημίας Γραμμάτων, Τεχνών και Επιστημών του Παλέρμο και επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Μιλάνο, γραμματέας και πρόεδρος της Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών, σύμβουλος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας Ελλάδος (και διευθυντής του Δελτίου της), πρόεδρος της εταιρείας Ιστορικών Σπουδών επί του νεωτέρου ελληνισμού και της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Μνημοσύνη. Εκδότης του επιστημονικού περιοδικού Αθηνά από το 1947, ασχολήθηκε παράλληλα με την ποίηση, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Νίκος Θεοδωράκος. Το σύνολο των δημοσιευμάτων του σε επιστημονικά περιοδικά, εφημερίδες και επιστημονικά έργα ξεπερνά τα χίλια, ενώ ολοκλήρωσε περισσότερα από εξηνταπέντε αυτοτελή έργα. Πέθανε στην Αθήνα.

(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).