1971-Επίτομος ιστορία Ι.Μ. Αρκαδίου

1971-Επίτομος ιστορία Ι.Μ. Αρκαδίου

Απόσπασμα ...  Αναγκάζονται ούτοι να οπισθοχωρήσουν και  ο  Μουσταφάς Πασάς πού έχει επιλεγεί ως ικανότερος και εμπειρότερος παρά της Π... 2:05:00 π.μ.

Απόσπασμα ...

 Αναγκάζονται ούτοι να οπισθοχωρήσουν και  ο  Μουσταφάς Πασάς πού έχει επιλεγεί ως ικανότερος και εμπειρότερος παρά της Πύλης  αγνοεί τας θυσίας και απωλείας πού έχει ύποστή  ο στρατός του και δίνει  διαταγάς πιο  αύστηράς διά την επί πάση θυσία κατάληψιν της Μονής, διότι ή ανα­βολή επιφέρει εις αυτόν ανησυχίαν  καθ' ότι παρερχομένης της κακο­καιρίας θα έσπευδον εις Αρκάδι πολεμισταί  εκ διαφόρων περιοχών.

Σε διαδοχικά κύματα παρατάσσει  τον Αίγυπτιακόν  στρατόν  ως και τον τακτικόν και ύπό την άπειλήν των αξιωματικών του τούς οδηγεί  έμπροσθεν της πύλης του Μοναστηριού. Ό πυρετός της μά­χης έδιδε την ίδια ώρα φτερά και υπέροχα δείγματα παλληκαριάς εις τούς πολιορκούμενους.

Οι εναπομείναντες ολίγοι πολεμισταί μεταφέρονται από το ένα σημείον  εις το άλλο πού κινδυνεύει. Ό Δημακόπουλος, ή Δασκαλάκαινα  και όλοι όσοι είχον επιζήσει μέχρι της στιγμής εκείνης έξεπέρασαν όσα ήδύνατο να προσφέρη ο  άνθρωπος. Στιγμαί αφάνταστου ηρωισμού και θυσίας.

"Ο φρούραρχος Δημακόπουλος με το όπλον εις τα χέρια έτρεχεν εις  όλα τα σημεία της Μονής και έδιδεν θάρρος εις τούς πολεμιστάς λέγων: «Και  αυτή ή έφοδος είναι και τες άλλες, μόνον θάρρος, παλληκάρια μου».

Οι Τούρκοι έπειτα από τόσας  καταστροφάς είσώρμησαν είς τό προαύλιον τής Μονής. Τα όπλα των αμυνομένων εστράφησαν προς το έσωτερικόν της Μονής (προαυλίου) διά να σιγήσουν σε λίγο και να τα διαδεχθούν οι ξηροί κρότοι των γιαταγανιών και των λαγχών.

Οι Τούρκοι συμπλέκονται με τούς ύπερασπιστάς του Αρκαδίου, οι οποϊοι αμύνονται λυσσωδώς. Δεν υπολογίζουν  τας έχθρικάς σφαί­ρας και τα κτυπήματα των γιαταγανιών. Είναι αποφασισμένοι να πέσουν μέχρις ενός. Μάχονται στήθος με στήθος.

Εις το θέαμα δε αυτό πολλαί γυναίκες εγκατέλειψαν τα τέκνα των μόνα και έτρεξαν εις  την συμπλοκήν  διά να υπερασπίσουν τούς άνδρας των με τούς όνυχας και τούς οδόντας των. Ό αριθμός των υπερασπιστών έμειώθη κατά πολύ.

Ό Ηγούμενος Γαβριήλ ήδη εύρίσκετο μεταξύ των νεκρών.

Αι μάζαι του εχθρού γεμίζουν την αύλήν του Μοναστηρίου. Ολόκληρος σχεδόν ή εντός του περιβόλου της Μονής και έκτος ταύ­της έκτασις έγινε κατακόκκινη από τα φέσια των Τούρκων.

Μάταιες αποβαίνουν αι τελευταίες προσπάθειες πού καταβάλουν ο Δημακόπουλος, ο Σπύρος Όλύμπιος, ο Βενιανάκης και οι άλλοι να κρατήσουν με τα δόντια την μάχην αφού ήχρηστεύθησαν και τα ξίφη των ακόμη.

Κατάκοποι από την πάλην με σπασμένα τα ξίφη άπεσύρθησαν οί ήρωες ούτοι είς ισόγειον κελί των μεσοκουμίων. Και εκ της θέ­σεως αυτής δεν έπαυσαν ούτοι το φονικόν έργον των, εξορμώντας με τα θραυσμένα ξίφη των κατά των Τούρκων.

Ή στιγμή της εκτελέσεως  της γενναίας αποφάσεως έφθασεν.

Κατά τας κρίσιμους στιγμάς διά τούς πολεμιστάς και όταν ο περίβολος της Μονής είχεν γεμίσει από τούς εχθρούς, ο Κωνσταντί­νος Γιαμπουδάκης, ένας ψημμένος πολεμιστής από το  Άδελε, στα­θμίζει τας συνεπείας των εναπομεινάντων πολεμιστών και γυναικό­παιδων και βγάζει την μεγάλην άπόφασιν.

«Όποιος θέλει την τιμή και την ύπόληψίν του να 'ρθή να καή μαζύ μας», φωνάζει ενώ κατέβαινεν από τα κλάουστρα.

Ή πρόσκλησίς του αύτη εύρεν άπήχησιν εις τούς πάντας και εντός ολίγου όλοι τους συνεκεντρώθησαν εις την πυριτιδαποθήκην. Δεν έχει να παρουσίαση άλλο δείγμα προσφοράς εις την θυσίαν ή ιστορία. Συνωστισμός θυσίας έδημιουργήθη.

Ή πυριτιδαποθήκη και οί γύρω από αυτήν χώροι έγέμισαν από πιστούς.

Η ψυχραιμία των πολεμιστών δεν έχάθη ούτε και την τελευταίαν στιγμήν ακόμη. Ηθέλησαν εις την θυσίαν των να παρασύρουν και όσους έγένοντο περισσοτέρους εχθρούς.

Προς τούτο ήνοιξαν και την άνατολικήν πύλην. Μέγας αριθμός Τούρκων είσώρμησαν.

Ό Γιαμπουδάκης αντελήφθη ότι ήτο ή πλέον κατάλληλος στι­γμή διότι μαζί με την άθανασίαν  πού θα άπέστειλεν τούς ηρωικούς μαχητάς του Αρκαδικού ολοκαυτώματος θα συμπαρέσυρεν και μεγάλον αριθμόν Τούρκων εις τον θάνατον και έξεκένωσεν την πιστόλαν του εις την χυμένην επί του εδάφους πυρίτιδα της  οποίας το πυρ μετεδόθη ταχύτατα και εις τα βαρέλια τα περιέχοντα πυρίτιδα.

Ένας τρομακτικός κρότος ήκούσθη και το Μοναστήρι έσκέπασεν μία μαυρίλα.

Οι επιζήσαντες ήσαν μάρτυρες της πιο μεγάλης θυσίας.

Ό ηρωικός φρούραρχος Δημακόπουλος καί οί γενναίοι του έμάχοντο επί ώρας εν μέσω του σκότους με την βοήθειαν των φλογών.

Βλέπων ούτος τούς Τούρκους απέναντι από το κελλί του επιτί­θεται και με. τό γιαταγάνι του κόπτει την κεφαλήν ενός έξ΄ αυτών. Ούτος τότε ευρέθη περιεκυκλωμένος από τας λόγχας των Τούρκων στρατιωτών, οι όποιοι ήσαν ετοιμοι να τον διατρυπήσουν. Κατ΄ εκεί­νην την στιγμήν ήκούσθη να λέγεται «Μή τάν σφάξετε, ζωντανό ν». Τοιουτοτρόπως  ο Δημακόπουλος έσώθη τότε διά να συλληφθη άργοτερον αιχμάλωτος.

Οι Τούρκοι και οι Αλβανοί όταν συνήλθον από την  έκπληξιν αυτήν, δηλαδή της απροσδόκητου δι' αυτούς εκρήξεως της πυριτιδα­ποθήκης και διεπίστωσαν την μεγάλην φθοράν, ή όποια έγένετο εις αυτούς εις άνδρας και χωρίς να αίσθανθοϋν τίποτε από το ψυχικόν μεγαλεϊον αυτής της θυσίας, έπεδόθησαν εις κάθε είδους βανδαλι­σμούς.

Παρέδωσαν εις την φωτιάν τόν Ιερόν Ναόν του Σωτήρος και έξετέλεσαν διά των λαγχών των όσους έκ των Χριστιανών είχον επι­ζήσει.

Ούτε αυτή ή έξαλλος φαντασία ημπορεί να συλλαβή την φρικαλεότητα των διαδραματισθεισών σκηνών. Και αυτούς τούς 37 μαχητάς πού κατέφυγον είς τήν Τράπεζαν άοπλοι και χωρίς φυσίγγια κατέσφαξαν επί των ιδίων των σωζόμενων σήμερον τραπεζών, καίτοι τούς είχον ύποσχεθή ότι εις περίπτωσιν παραδόσεως των δεν θα τούς έφόνευον. Μόνος διασωθείς ήτο ο Κ. Παπαδάκης από το χωρίον Άμνάτος.

Το πτώμα του Ηγουμένου Γαβριήλ, πού είχεν φονευθή προη­γουμένως, άνεγνωρίσθη υπό των Τούρκων εις την βόρειον βεράνταν του κελλιοϋ του. Απέκοψαν την κεφαλήν του, την έκάρφωσαν επί του ξίφους και ως τρόπαιον την μετέφερον και την παρέδωσαν εις τον Μουσταφά Πασσάν.


ΕΠΙΤΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΝΗΣ ΑΡΚΑΔΙΟΥ
1971 Ο Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου ΤΙΤΟΣ