11:17:00 π.μ.
για την επέτειο της Αρκαδικής Εθελοθυσίας
(8 Νοεμβρίου 2011)
Σεβασμιότατε, Άγιε Ηγούμενε, Σεβαστοί πατέρες, κύριε περιφερειάρχα, κυρία αντί περιφερειάρχη, κύριε Δήμαρχε του Δήμου Ρεθύμνης, κύριοι Δήμαρχοι, κύριοι εκπρόσωποι των Πολιτικών και Στρατιωτικών Αρχών।
Κυρίες και Κύριοι,
Η παρουσία μας σήμερα εδώ, τούτη την ιστορική μέρα, σε αυτό τον καθαγιασμένο τόπο, που αγιοποιεί τις προθέσεις και σμίγει την ανθρώπινη ψυχή με το Θείο, σηματοδοτεί την κατάθεση της σταθερή μας βούλησης να τιμούμε, όπως αρμόζει σε ήρωες, τη μνήμη όσων μας πρόσφεραν μια λεύτερη ζωή, θυσιάζοντας της δική τους με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο.
Κυρίως όμως αποτελεί επιβεβαίωση της εσωτερικής μας ανάγκης να εμπνευστούμε από τα διαχρονικά και πάντα επίκαιρα μηνύματα της Αρκαδικής εθελοθυσίας, να τα ερμηνεύσουμε και να τα αξιοποιήσουμε ως ασφαλή πυξίδα για να πορευτούμε στο δύσκολο Παρόν και το αβέβαιο Μέλλον।
Τα ιδανικά που στέριωσαν στις καρδιές των Ελλήνων και του κόσμου ολάκερου από αυτή τη μεγαλειώδη και πρωτόγνωρη για τα ιστορικά δεδομένα θυσία, τούτα τα ιδανικά που επιτρέψαμε στο διάβα του χρόνου να χάσουν το χρώμα τους και ν' απωλέσουν μέρος της δύναμης τους στο βωμό του καιροσκοπισμού και της υλικής ευδαιμονίας,
αυτά καλούμαστε στην παρούσα συγκυρία να επαναφέρουμε στη ζωή μας, αποκαθιστώντας τα στην θέση που τους αξίζει, την υψηλότερη.
Η Ελευθερία, η Ανεξαρτησία, η Ειρήνη η Δικαιοσύνη, βρήκαν την έκφρασή τους σε τούτο το Μοναστήρι που μέσα από τους καπνούς και το θρήνο, έγινε σύμβολο πανανθρώπινο αυτοθυσίας και αυταπάρνησης, έγινε φωτοδότης και ορόσημο της εθνικής μας ιστορίας.
Είμαστε λοιπόν εδώ, στη φετινή εκδήλωση τιμής για το Ολοκαύτωμα στο Ηρωικό Μοναστήρι Αρκάδι το οποίο δεν ανατροφοδοτεί απλώς την εθνική μας μνήμη αλλά μας διαμηνύει την ανάγκη διασφάλισης των υψηλών ιδανικών και των αδιαπραγμάτευτων αξιών που αποτελούν βασική συνιστώσα της εθνική μας υπόστασης।
Είμαστε εδώ για να αποδώσουμε την οφειλόμενη τιμή, σε ήρωες που η Ιστορία κατέγραψε με ανεξίτηλο μελάνι κι ας προσπαθούν κάποιοι να την ξαναγράψουν με άλλους πρωταγωνιστές. Δεν είναι όμως, Κυρίες και Κύριοι, καιρός ν αμφισβητούμε παραμέτρους της Ιστορίας μας, που αποτελούν σταθερές αξίες στη ζωή μας. Δεν πρέπει να μας διχάζουν γνώμες και εικασίες ανεπιβεβαίωτες και αναπόδεικτες.
Οι μέρες που ζούμε είναι εξαιρετικά δύσκολες. Η χώρα μας ταλανίζεται στη δίνη γεγονότων και εξελίξεων, απρόβλεπτων συχνά, που στερούν την ελπίδα και την αισιοδοξία κυρίως από τα παιδιά μας που μέσα σε καθεστώς γενικευμένης ανασφάλειας καλούνται να ονειρευτούν και να αγωνιστούν με περίσσιο θάρρος για να μετουσιώσουν τα όνειρά τους σε έργο.
Ποια άλλη εποχή, λοιπόν, περισσότερο από αυτή που ζούμε όλοι μας, επιτάσσει την αναβάπτιση μας σε αυτά τα ιδανικά που μας κληροδότησαν αυτούσια και με τόση γενναιοδωρία οι αγωνιστές του Αρκαδίου;
Βέβαια αν αποπειραθούμε να ενδώσουμε σε μια γρήγορη ιστορική αναδρομή εύκολα θα διαπιστώσουμε πως η χώρα μας δοκιμάστηκε πολλές φορές στο παρελθόν με πολέμους και κατακτήσεις που διήρκησαν αιώνες। Ας μην ξεχνάμε πως οι Κρητικοί έζησαν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό 270 χρόνια. Δεν ήταν όμως η διάρκεια μιας κατοχής που πυροδοτούσε την αντίδραση και τις πολλαπλές αντιστάσεις τους.
Ήταν η λεύτερη ψυχή τους, η αγάπη τους για τη ζωή, η αξιοπρέπεια τους, η φιλοπατρία τους, η πίστη τους στα υψηλά ιδανικά που τους δίδαξε η μακραίωνη ιστορία της, τα ίδια τα γονίδια τους που κληρονόμησαν από τους ασυμβίβαστους και αδούλωτους προγόνους τους που δεν τους επέτρεπαν την υποταγή। Για τον ελεύθερο άνθρωπο δεν υπάρχει άλλος τρόπος ζωής από την ελευθερία. Ακόμη κι αν αυτός περνά μέσα από το θάνατο.
Με αυτή την αταλάντευτη αρχή οι Κρητικοί επαναστάτησαν μέσα στο 19ο αιώνα, 8 φορές! Η Κρητική Επανάσταση που κορυφώθηκε σε τούτο τον ιερό τόπο ήταν το θεμέλιο μιας σαρωτικής αλλαγής που κλόνισε τα θεμέλια μιας ανίκητης φαινομενικά Αυτοκρατορίας που απολάμβανε την εύνοια, άλλοτε από φόβο κι άλλοτε λόγω ιδιοτελών συμφερόντων και διπλωματικών συσχετισμών, ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών που και τότε καθόριζαν τις τύχες των λαών। Ακόμη κι αν η Επανάσταση καταπνίγηκε 3 χρόνια αργότερα οι επιπτώσεις της ήταν τόσο ορατές ώστε επιβεβαίωσαν την απαράβατη αρχή ότι κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος.
Ένας αγώνας που συγκίνησε όλο το χριστιανικό κόσμο, που δημιούργησε ένα κύμα φιλελληνισμού με πρωτεργάτες πνευματικές προσωπικότητες αδιαμφισβήτητου κύρους όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο Τζουζέπε Γκαριμπάλντι και ο Σάμιουελ Χάου που ανέλαβαν με τη δύναμη τη πένας τους και του αλτρουϊσμού τους να αφυπνίσουν οκνηρές συνειδήσεις, διαδίδοντας το δράμα που συντελέστηκε στο Μοναστήρι του Αρκαδίου και διεκδικώντας ηθική δικαίωση και οικονομική στήριξη του Αγώνα που συνεχίζονταν।
Ένας άνισος αγώνας με υψηλό τίμημα: 964 πολιορκημένοι απ΄ τους οποίους οι 325 ήταν άνδρες και απ' αυτούς μόνο οι 259 οπλισμένοι και οι υπόλοιποι γυναικόπαιδα απέναντι σε 5।000 τακτικό και άτακτο στρατό και 26 κανόνια και 2 μπομπάρδες. Εγκλωβισμένοι σ' ένα μοναστήρι, καταρρακωμένοι από τις κακουχίες ενός αδιάκοπου αγώνα, με λίγα όπλα ανάμεσα σε γυναίκες και μωρά παιδιά που θρηνούσαν διαισθανόμενα το τέλος που πλησίαζε κι απέξω από τις ξύλινες πύλες, ένας αλαλάζων στρατός, οπλισμένος και αριθμητικά πολλαπλάσιος, διψασμένος για ανθρώπινες ζωές...
Πόσος πόνος, μπορεί να χωρέσει σε μια στιγμή; Πόση ελπίδα μπορεί να τρυπώσει από τις χαραμάδες για να ζεστάνει τις καρδιές και να ευλογήσει τις πράξεις; Πόση δύναμη μπορεί να αντληθεί απ' την απελπισία;
Και πως εκείνη την ύστατη ώρα που επιλέγουμε αυτό που φοβόμαστε πιο πολύ, το θάνατο, τον αντικρύζουμε με τόση γενναιότητα και τόλμη;
Πως να αποδώσει κανείς σε λέξεις τη συναισθηματική φόρτιση και το απύθμενο βάρος μιας τέτοιας κοινής απόφασης για την υπέρτατη θυσία, που την ευλόγησε ο Ηγούμενος Γαβριήλ και την εκτέλεσε χωρίς δισταγμό ο Κωστής Γιαμπουδάκης; Μια φλόγα, ένας δυνατός κρότος και μετά σιωπή: ο χρόνος σταμάτησε ως ένδειξη τιμής για τις ζωές που ξεψύχησαν।
Οι πολιορκημένοι λοιπόν επέλεξαν το θάνατό τους। Συνειδητά και εθελούσια. Εμψυχωμένοι από τα υψηλότερα ανθρώπινα ιδανικά, μετέτρεψαν τον πόλεμο σε Καθαρτήριο και την Ιστορία σε ανώτερο δραματουργό.
Σε τούτη εδώ τη Μονή, που είχε μετατραπεί σε ορμητήριο των αγωνιστών, ημέρα του εορτασμού των Ταξιαρχών, απλοί άνθρωποι σαν κι εμάς αποχαιρέτησαν τα παιδιά τους που δεν θα προλάβαινα να δούνε τη ζωή ν ανθίζει κι έσμιξαν με τους Αρχαγγέλους। Κι εμείς σήμερα ταπεινοί προσκυνητές του καθαγιασμένου αγώνα τους, καταθέτουμε το σεβασμό μας με την ιδιότητα των απογόνων μιας γενιάς που έκανε τη γενναία υπέρβαση του «Εγώ» για να έχομε Εμείς μια ελεύθερη και αξιοπρεπή επιβίωση.
Όλοι Εμείς, λοιπόν, οι αποδέκτες αυτής της ανυπέρβλητης θυσίας έχουμε ιερό χρέος να την τιμούμε με τη σκέψη μας και να την έχουμε σταθερό οδηγό στις πράξεις μας। Αρκεί να αισθανθούμε ως η επόμενη των ηρώων γενιά, να συνειδητοποιήσουμε το ιστορικό φορτίο που κουβαλάμε και να το αντιληφθούμε όχι ως βάρος αλλά ως πολύτιμη κληρονομιά, ως πυξίδα προσανατολισμού για να μη χάσουμε ποτέ το δρόμο.
Εκεί έγκειται και η διαχρονική αξία του Ολοκαυτώματος του Αρκαδίου: ως παγκόσμιο σύμβολο αναφοράς αποκαλύπτει το πραγματικό περιεχόμενο εννοιών που έχουν χάσει το νόημά τους στη σημερινή ταραγμένη εποχή।
Και ας μην ξεχνάμε ποτέ πως ο τόπος που γεννηθήκαμε και αγαπάμε έχει το άρωμα της ελευθερίας που κατακτήθηκε, έχει τη δύναμη της ζωής που αντιστάθηκε, έχει την ορμή της δικαιοσύνης που ξεχύθηκε και τη λάμψη της αλήθειας που δικαιώθηκε।
Με αυτά τα εφόδια θα βγούμε νικητές όλοι οι Έλληνες και από αυτή τη δοκιμασία. Το ηθικό μας οπλοστάσιο είναι πλούσιο και τα αποθέματα της ψυχής μας πολλά. Ας τα αξιοποιήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.